viernes, 9 de septiembre de 2011

As marismas de Viveiro

Panorámica de Viveiro. (2011). Foto José M. Paleo.

Panorámica de Viveiro. Primeiro documental do que se ten noticia sobre a paisaxe galega, rodado en 1929 por Luis R. Alonso. (Arquivo do Centro Galego de Artes da Imaxe). Foto composición de Adrián Míguez.



ez.

sábado, 3 de septiembre de 2011

IGREXA EN PORTO NORTE


A don Cándido Paz Taboada ordenárano sacerdote o mesmo glorioso día no que España conquistaba Europa cantando pola vida ♫la, la, la♫ Sería cura coincidencia, porque pola súa afección á variedade musical para amenizar a liturxia os nenos bautizarían ó presbítero co alcume Cándido Mix.
Dunha anterior etapa de diácono en Lugo con sólidas dúbidas existenciais resoltas a logaritmo de fe, pasou a oito anos sementando a Palabra de Deus pola Terra Chá.
Tras atender parroquias de labranza nun arciprestado de terra adentro, don Cándido viría destinado a un pobo mariñeiro, clavado en Jesucristo, que también fue de Nazaret al mar de Tiberíades, como pescador de hombres - comparábase ás veces.
Trinta e tres anos pastoreando Porto Norte en contacto aberto cos veciños facilitaríanlle nas homilías pasar da sega e das patacas canavesas a costeiras e badeixos.
A dicir verdade, se non cometesen unha irreverencia os parroquianos xurarían que os ollos do cura semellan dunha curuxa, pero unha miuda e plana figura granxearíalle outro alcume máis, o dun peixiño que sobaba as beiras do peirao: Chagarito. Coa célebre coxeira na perna dereita xa se gañara na Terra Chá ser o Zurdo.
Sucedeu como párroco de Porto Norte a don Paco, un crego de transición entre o Concilio Vaticano II e a nada. Os fieis aínda botan de menos ó marabilloso don Ángel, un bendito que finara casualmente (tal vez) canda monseñor Roncalli, Il Papa Buono, aquel fillo de labregos lombardos capaz de escribir con man de santo encíclicas revolucionarias e coa man do demo abrir un telón de aceiro.
Don Cándido introduce as catequeses cunha farragosa charla tentando conectar coa chavalada do terceiro milenio nunha linguaxe infantil que confiaba servise de proximidade a unhas idades que había demasiado tempo quedáranlle lonxe.
O pasado 1 de Novembro, entusiasta coa tradicional festividade de Santos, sondeou esa cultura en nenos do catecismo ¡¿a ver, qué día es hoy, qué celebramos hoxe, oh?!
- ♫Halloween, halloween♫ – cantaron a coro unha ducia de pícaros.
- ¡Nooo, hombre, nooo!
- Samaín, Samaín!!! – correxiron os máis enxebres, aínda fresca a celebración escolar.
- ¡Esas son fiestas paganas del Corte Inglés: los gentiles tomaron el templo! Hoy es día de Todos los Santos y recordamos a todos los muertos y vivos que la iglesia ha canonizado. ¿Vosotros conocéis el nombre de algún santo o santa? (Mutismo) A ver, a ver… por ejemplo hace muy poco han elevado a los altares a una mujer ya viejita, vieja, vieja muy vieja, y feucha, feíña, fea muy fea.
- ¡Nuestra catequista doña Maruja! – supuxo un dos catecumenados, nacido tres anos despois de enterraren á Nai Teresa de Calcuta, a santa viejita e feucha aludida polo cura.
Don Cándido, mentres se reviste, séntese ir vello, son muchos años de apostolado y esto ya es no lo que era. Ahora con tanto progresismo se han abolido el Jueves de Ascensión y la festividad de San José, el de la buena muerte; Santiago antes era Patrón de España y ahora es de Galicia, acabará siendo Patrón de la Estaca de Bares: ¡esto es el Apocalipsis, el acabose!
Daba gusto ver el catecismo repleto de niños; ahora te vienen apenas una docena, mascullando chicle y con el móvil enviando mensajitos o grabando para subir al Yotu ese, no se enteran de la palabra de Dios, están vacíos de espiritualidaz, ni siquiera conocen los más famosos nombres de los discípolos… el otro día una chiquita de Primera Comunión dijo que a Cristo lo traicionó Judas Escarapote… sí, sí, reiros, que son vuestros hijos, no los míos… pero así nos va, sin cultura religiosa alguna, no saben nombrar ni al Santo Padre: el Papa de Galicia se llama Menudito 16, escribió uno… la parábola del buen San Martiño, dijo otro, o ler la condensación de judías por la condenación de Judas; hasta al monaguillo, Luisito, le sintí cantar en misa “Santo, Santo es el Señor, Osasuna en el cielo”… ¡sí, y el Betis en el purgatorio! Así no vamos a ninguna parte… si los hay que hasta ni saben ler, ya oísteis el pasado domingo en las preces la niñita que en vez de dicir Juan bautizaba a las personas que querían cambiar leyó Juan bautizaba a las personas que querían caviar… ¡pues no hay diferencia ninguna!.. ¡Tienen! tanta maquinita en la cabeza y videos juegos y la playtenteixon y ahora el demonio ese del Internet que lo tergiversan todo… ¡Hoy mismo! después de repasar en la catequesis ¡tres veces! el pasaje de la mujer adúltera hubo una pánfila que contestó a la pregunta del libro con esta frase: Jesús les dijo a aquellos que querían lapidar a la mujer pecadora “el que tire la primera piedra está libre de pecado” ¡Encima, encima! Y eso que ya les había explicado en qué consiste lapidar: matar con╢… ¡lápices! – me espetó otro pailaroco. Con estas meteduras de zoca bien podéis ver de qué pie se cojea en este pueblo.