Tanto encandilara a Bárbara o sombreiro mexicano que os pais trouxéranlle dun San Froilán que ata ben moza disfrazaríase por carnavales cunha toquilla a xeito de poncho cantando corridos que remataba co mellor mariachi que sabía, ¡ay, ay, ay, ándele chamaca! Estaba cantado o alcume que lle endilgarían.
Chamaca nacera en 1927, nunha época na que os empresarios cataláns xa promoveran polo litoral galego o despegue na industria conserveira e da salmoira, pero ela, chea de carácter e chea dunha vida escrava empacando anchoa e apostando corriolos, rebelouse contra un destino que lle cheiraba a peixe, e o día que cumpría trinta anos reveloulle á nai a dirección única da súa estrela: mamá, eu non me vou casar cun pobre: non quero as maus atiborradas de sortijas, pero tampouco cubertas de escamas! Tras o pertinente moquetón que o pai propinou á filla para deixar ben claro quen calzaba os pantalóns naquela casa, a obreira, mentres demoucaban pavarda paroloulle á súa irmá Carme que xa podían darlle materile á fábrica e ó esterco, que se largaba daquel lóbrego furado que apestaba a miseria, con un armador ¡de-Gi-jón! forrado de cartos.
Salvador, o forrado, despachou o idilio convidando coa preceptiva cea de noivos a unha Bárbara decidida por achaiar fronteiras con menos prudencia que présas, e en Arriondas, catro culíns de sidra animarían á galeguiña falar castelán, bable e polos codos, ¡me chiflan las almejas con fabes pintes, guaje; hoy yé un día guapo, Salva!
Indemne ós prexuizos sociais e o ruxe-ruxe, según vox populi y radio calle, don Ángel – daban parte as tres Lolitas ó cura – fugaríase a Vigo con aquel navieiro convencidísimo tamén de que o mar era unha inmensidade de lindo, pero para os peixiños de cores.
E así a rapaza que limitaba ó norte coa felicidade confiou un futuro que prometía nas mans do home que máis peixe tiraba ó mar en todo o Cantábrico. Encheu de ínfulas os anhelos de Bárbara ata que a véspera da gran escapada o armador de buques factoría e alpuxarro de aventuras, medrado co brandy, pero menguante de arrestos, virou en popa deixando ir o romance polo mar abaixo; aínda tivo máis que falar tratando de vulgar peixeira á prometida.
Nada máis oír ela tal afrenta lanzoulle unha mirada desafiante como un arpón, e co orgullo da indiferencia e o caudal desbordado de vida, Bárbara Rocha Ribeira devolveulle en búmeran a alianza de compromiso, ¡hasta aquí te traje el río!
Ferida, pero enteira, completou o axuar de urxencia escondendo na maleta a primeira moneca de Reis Magos, un regalo da nai que levaría medio século gardando polo mundo adiante por único tesouro, la muñeca de mi mamá.
Dende a tristísima mañá de 1957 que arrivou desolada ó Berbés para embarcar no Begoña rumbo a Venezuela, la sucursal del cielo, a Chamaca navegaría con sorte dispar, dende os avatares da emigración á seductora opulencia. Na ruta botouse entre peito e costas trece espantosos días tirada nun catre, mareadiña de todo, mareada por todo. No balde que lle achegaba o marmitón á hora do rancho vomitou o fel amargo do desengano e cando na traizón e na náusea estimaba morrer xa dunha condenada vez, ergueuna o xenio de vivir aínda que cuspise a derradeira bile. Porque o destino debíalle unha. Porque un donjuán con billete non ía estragar a esmeralda que resplandecía na súa mirada. E porque colorín colorado, co fulgor porteño da luz primaveral na Guaira sentía ansias de botar terra encima da fatalidade poñendo mar por medio; nin a súa estrela se enlataba en conserva nin sería unha emigrante a rolos e á deriva: a filla de Sarucha de Porto Norte nacera para coñecer mundo á aventura. Cunha moneca na maleta repleta de ilusión. Non cabía unha escama.
No hay comentarios:
Publicar un comentario